ఒక్కడినే
ఆక్రోశ ఉక్రోషాలతో రగిలి రగిలి
అశక్తతతో అస్వస్థతతో నలిగి నలిగి
ఉద్విగ్నభరిత మైన మనస్సుకు
మౌనం ఒక వరమై స్వరమై
మానసవీణియపై గీతా సందేశమై
స్వస్వభావ ఉదాసీనతా సందోహమై
యుక్తాయుక్త వివేచనా సందేహమై
నన్ను నేను నిభాయించుకునే ఉపకరణమై
ఈ సంయమనం యీ మౌనం
అవిశ్వాస అగడ్తలను పూడ్చేసి
అనుబంధాల రేయెండ పరిచేసి
నిశ్శంసయ నిశ్చల నవనవోన్మేష
మేదినీ మనోహర మైదానంలో
అబలలందరినీ ఆ బాలగా అమ్మగా
భావించే జనసందోహం లో ఒకడిగా
అవధులు దాటని సామాజిక ఒరవడిలో
ఒకడిగా మురిసిపోయే క్షణం ఇక రాదా?
దుర్మార్గ దురహంకార దుర్నిరీతికి దూరంగా
ఒక్కడినే మనగలిగేలా నా మౌనం చేయలేదా?