సహనా వవతు

భూమి అంటే మట్టి

ఆ భూమి లోంచే మాణిక్యం పుడుతుంది
అనేక జీవరాశులకు ఆహారం ఇస్తుంది
నిరంతరం పరిభ్రమిస్తూ పరిశ్రమిస్తుంది
పరోపకారార్థం ఇదం శరీరం అని నమ్మతుంది.
ఆ భూమికి ఆధారం అడక్కు అవసరం లేదు
సూర్యుడు ఉదయించడు అస్తమించడు
అసలు కదలడు మెదలడు
అయినా భూమి ఆ గొప్పని వదులుకుంది
తన వలన ఈ జీవరాశి బ్రతుకుతోంది
అదే భూమాతకు మిగిలే తృప్తి స్వస్తి.
కాని అంత ఉన్నత స్థితికి ఎదగాలి కదా
రికామీగా కూర్చుంటే ఏమీ సాధించ లేవు
నీకో లక్ష్యం ఉండాలి సాధించాలనే  తపన ఉండాలి
నిన్ను నీవు మలచుకో లేవు కనుక గురువు కావాలి
గురువుపై శిష్యునుకి గురి
శిష్యునిపై గురువుకు వాత్సల్యం ఉండాలి
కొలిమిలో కాలి సమ్మెట దెబ్బలు తినకుండా
ఇనుప చువ్వ ఆయుధం కాలేదు
సుతిమెత్తని ఉలి దెబ్బలు పడకుంటే
ఏ ఏకశిల శిల్పం కాలేదు
తత్కాల ఆనందాలు సరదాలు
అతినిద్ర అతి విశ్వాసం బద్ధకం
నీ దారిలో ఎదురయ్యే అవరోధాలు
తప్పుకుంటూ తప్పించుకుంటూ
తదేక దృష్టితో నిర్దేశిత గమనంతో
నీ పని నువు చేసుకు పోవాలి
అపజయాలు ఎదురైనా అవరోధాలు అడ్డొచ్చినా
ఏదో ఒక రోజున విజయం నిన్ను వరిస్తుంది
అప్పుడు సమాజం తప్పకుండా నిన్ను గుర్తిస్తుంది
ఇప్పుడు ఏమంటావు? నువ్
శిల్పం కాగలనంటే శిల్పిని నేనౌతా
ఆయుధం కాగలనంటే కమ్మరి నేనౌతా
కలసి పరిశ్రమిద్దాం లక్ష్యం సాధిద్దాం
ఏమంటావ్ ? ఇంకా ఏమంటావ్ ?