పరేంగితం

నిటారుగా నిలచే సత్తా కాసింతైనా లేదు
చిటారు కొమ్మల మిఠాయి పై ఆశ పోలేదు
ఆసరాగా నిలచి నిలబెట్టిన వారిపై గౌరవం లేదు
అంతా నా మహిమే అనే స్వోత్కర్ష ఆగలేదు
కక్కుర్తి మనసు కదను తొక్కడం మానలేదు
చేయూత అందుకుని ఆ చేతినే నఱికే బుద్ధి
ఏరు దాటగానే తెప్ప తగలేసి పోయి నట్టు
తిన్న ఇంటికే వాసాలు లెఖ్ఖ పెట్టే పాడు బుద్ధి
అటువంటి త్రాష్టుడెదురైతే తోడైతే తారస పడితే
అంతకన్న అమానుషం మరోటి కనరాదు
అంత కన్న ఘోరం వేరోటి తెలియ రాదు.
తాడే పామై కఱచి నట్టు నీడే దెయ్యమైనట్టు
నింగీ నేలా ఏకమైనట్టు ఉప్పెనొచ్చి పడ్డట్టు
మనసంతా కకలావికలం మిగిలేది యమునాతీరం
మంచి తనానికి సమాధులేసే మహనీయులు
సాధు స్వభావానికి పాతరేసే సహవర్తులు
అడుగడుగునా అందరికీ ఎదురౌతారు
నిష్కర్షగా లేకుంటే నిలువునా ముంచుతారు.